علی بصیرینیا؛ امین کوشکی
چکیده
آسیای مرکزی به رغم برخورداری از ویژگی های منطقه بودگی و نیز وجود پیشرا نها و محرک های فراوان برای نیل به همگرایی درون منطقه ای تا به امروز از مزیت های منطقه گرایی بی بهره ...
بیشتر
آسیای مرکزی به رغم برخورداری از ویژگی های منطقه بودگی و نیز وجود پیشرا نها و محرک های فراوان برای نیل به همگرایی درون منطقه ای تا به امروز از مزیت های منطقه گرایی بی بهره مانده است. دولت های آسیای مرکزی پیوستن به ترتیبات و نهادهای منطقه ای سلسله مراتبی به رهبری قدرت های بزرگ را به تلاش برای ایجاد نهادهای درون منطقه ای و نیل به منطقه گراییترجیح داده اند. هدف کلی مقاله حاضر، مطالعه عوامل بیرونی مؤثر بر فقدان منطقه گرایی در آسیای مرکزی و نسبت آن با رشد همگرایی وابسته در این منطقه (از طریق مشارکت دولت های آسیای مرکزی در ترتیبات و نهادهای منطقه ای سلسله مراتبی به رهبری قدرت های بزرگ) است. هدف مذکور در این پرسش خلاصه شده است که «پیش شرط اساسی ظهور منطقه گرایی در آسیای مرکزی چیست؟» پاسخ اولیه این است که «تأسیس نهادهای درون منطقه ای رسمی با حضور همه یا اکثر کشورهای آسیای مرکزی به گونهای که وفاداری و تعهد دولت های عضو نسبت به اهداف و منافع نهادهای درون منطقه ای و اعضای آنها بیش از وفاداری و تعهد آنها به دیگر دولت ها و نهادهای منطقه ای و فرامنطقه ای باشد، اصلی ترین پیش شرط ظهور منطقه گرایی در آسیای مرکزی است». مقاله حاضر از نوع کیفی (توصیفی-تحلیلی) بوده و به شیوه مورد پژوهشی انجام شده است. یافته های مقاله ضمن تأیید فرضیه با این نتیجه همراه بوده اند که تداوم وابستگی دولت های آسیای مرکزی به ترتیبات و نهادهای منطقه ای وسیع تر و سلسله مراتبی به رهبری قدرت های خارجی می تواند به تدریج ویژگی منطقه بودگی را از آسیای مرکزی سلب نماید و آن را به یک زیرمنطقه تبدیل نماید.