@article { author = {}, title = {Cooperation and Unification in the Central Asia: The Regional Governments’ View}, journal = {‍Central Asia and The Caucasus Journal}, volume = {14}, number = {61}, pages = {39-63}, year = {2009}, publisher = {The Ministry of foreign Affairs of Islamic Republic of Iran}, issn = {2322-3766}, eissn = {}, doi = {}, abstract = {      A study of the Central Asian republics’ actions and behavior after their independence shows that these countries have had different and sometime opposite orientation and strategy   in foreign policy. Since 1991 the newly independent republics have been seeking to develop regional cooperation and unification. This has been central in the republics foreign policy, because of their weakness in political, economic and security aspects. Yet, due to sudden changes in their orientation they have not been able to move towards coalition and unification.       This paper aims to answer this question: “What is the regional governments’ view about cooperation and unification between the republics?”  The paper discuses that despite internal and external threats, since most of the threats come from inside and against the republics’ governments, any cooperation and unification process in the region are evaluated by the leaders based on how they can safeguard their governments through such coalition.  In fact, regime security   is an essential issue in the republics domestic and foreign policies.  }, keywords = {}, title_fa = {همکاری‌ها و اتحادها در منطقه آسیای مرکزی: نگاه حکومت‌‌‌های منطقه}, abstract_fa = {بررسی رفتار و عملکرد جمهوری‌‌‌های آسیای مرکزی پس از فروپاشی شوروی سابق  نشان می‌دهد این کشورها جهت‌گیری‌ها و استراتژی‌‌‌های متفاوت و گاهی از اوقات متضادی را در سیاست خارجی خود اتخاذ نموده‌اند. از جمله می‌توان به استراتژی اتحاد و ائتلاف با دیگر کشورها اشاره نمود که با توجه به ضعف بنیادی در بیشتر زمینه‌‌‌های سیاسی، امنیتی،  اقتصاد داخلی و نیز با توجه به تهدیدات امنیتی که از ناحیه روسیه متوجه آنها بود، به عنوان یک استراتژی کلی همواره در دستور کار دیپلماسی دولت‌های منطقه بوده‌است. با این وجود اتحادها و ائتلاف‌ها در این منطقه با توجه به تغییرات ناگهانی در جهت گیری‌‌‌های این کشورها از دوام و قوام کافی برخوردار نبوده است. با این توضیح، سوٌال این مقاله آن است که  اصولاً دیدگاه و نگرش حکومت‌های منطقه آسیای مرکزی به اتحادها و ائتلاف‌ها چگونه است؟ در پاسخ به این سوٌال باید اشاره داشت علیرغم وجود تهدیدات داخلی و خارجی که متوجه این کشورها می باشد، بدلیل این که در حال حاضر بیشترین تهدیدات از ناحیه داخل و آن هم علیه "حکومت‌های" جمهوری‌‌‌های آسیای مرکزی است، لذا رهبران منطقه همکاری در قالب اتحادها را براساس میزان کمکی که به حفظ و بقای "حکومت" آنها می‌نماید، می‌سنجند. درواقع "امنیت رژیم" مسئله‌ای است که حکومت‌‌‌های منطقه بیشترین اولویت را در سیاست‌‌‌های داخلی و خارجی خود برای آن قائل هستند. بر این اساس ملاحظه می‌گردد، توافقات و اتحادها در منطقه آسیای مرکزی زمانی شکل می‌گیرند و زمانی دیگر دچار رکود می‌شوند و تنها اتحادهایی که بیشترین کمک را به حفظ حکومت‌‌‌های رهبران منطقه بنمایند از دوام پایدارتری برخوردار خواهند بود.}, keywords_fa = {}, url = {http://ca.ipisjournals.ir/article_10595.html}, eprint = {http://ca.ipisjournals.ir/article_10595_089a5d2727818beb13c205b84952f6d5.pdf} }