per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
1
23
10513
Research Paper
سیاست دولت پوتین و جایگاه الیگارشی روسیه
Putin's Government and the Russian Oligarchy
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، اموال دولتی طی چند مرحله و به روشهای گوناگون به خریداران واگذار شد. افرادی از همین طریق قدرت اقتصادی بالایی به دست آوردند و در پی تحصیل قدرت اقتصادی در صدد اعمال نفوذ سیاسی و دخالت در تصمیمگیریهای کلان کشور برآمدند. این افراد که در اصطلاح الیگارش خوانده میشدند با به قدرت رسیدن ولادیمیر پوتین مجبور به تغییر روش شدند. در اینجا به دنبال پاسخ به این سوال میباشیم که سیاستهای پوتین در قبال این افراد چه بود و چه تغییری در الیگارشی روسیه به وجود آورد. با ایجاد قانون " فاصله برابر " پوتین درصدد احیای قدرت در کرملین و تحدید مزر بین الیگارشها و صاحبان بنگاههای تجاری بزرگ برآمد. پس از آن در واقع الیگارشی به معنای واقعی و نمایان در مناطق و نواحی روسیه به چشم میخورد. البته در سطح فدرال نیز الیگارشی پوتین به شکلی کم جلوهتر، اما وفادارتر از الیگارشی دوره یلتسین وجود دارد.
After the collapse of the Soviet Union, in several phases and various ways, Russian governmental properties were surrendered to buyers. Subsequently, many individuals gained enormous economic power and thus started exercising political influence and interfering in the macro decision making of the country. After Vladimir Putin took power, these so-called oligarchs were forced to change their ways. The article starts with the question of Putin's policy toward these individuals and ends with how this policy changed the situation created by Russia's oligarchs. The article argues that by drafting the "equal distance" law, Putin sought for restoring power in Kremlin and to reserve clear boundary with the oligarchs and the owners of large commercial firms. From this moment, the oligarchs have been dispersed to Russia's regions and districts and at the federal level have become less effective, though still more loyal than Yeltsin era.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10513_b1a27944b6c71d9149ba3008b70315a6.pdf
الیگارشی روسیه
ولادیمیر پوتین
خصوصیسازی
عمود قدرت و قانون فاصله برابر
Russia
Russian Oligarchy
Vladimir Putin and Boris Yeltsin
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
25
53
10514
Research Paper
روسیه و بهار عربی؛ چالشها و پیامدها
Russia and the Arab Spring: Challenges and Outcomes
وقوع قیامهای مردمی در شمال آفریقا و خاورمیانه، نه تنها جهان عرب را به لرزه درآورد، بلکه سایر کشورها را نیز در خصوص پیامدهای آن بیمناک کرد. این جنبش که به تغییر و تحول جدی در کشورهای تونس، مصر، لیبی و یمن منجر شد و آبستن تغییرات جدی در سایر کشورها نظیر بحرین، کویت، اردن، سوریه، عربستان سعودی گردید برای روسیه نیز با بیم و امیدهایی همراه شد.
در واقع، تحولات موسوم به بهار عربی برای روسیه نیز همانند سایر قدرتهای بزرگ، نگرانیها و چالشهایی را در بر داشته است. به نحوی که به نظر میرسد دولت روسیه برای دستیابی به اهداف و منافع خود در خاورمیانه ناگزیر به تغییر برخی از رویکردهای سنتی خود به این منطقه است. بر این اساس مقاله حاضر درصدد بررسی تاثیرات و پیامدهای بهار عربی برای روسیه است.
Popular uprisings in the North Africa and the Middle East, known as the Arab Spring, not only rocked the Arab world, but also made other countries fear about their consequences as well. Causing serious changes in Tunisia, Egypt, Libya and Yemen, the uprisings led to some other developments in some other countries as Bahrain, Kuwait, Jordan, Syria and the Saudi Arabia, consequently, creating some fears and hopes for Russia.In fact, causing some concerns and challenges, the developments made Russia changing its traditional approaches to achieve its objectives and interests in the Middle East. The article attempts to investigate the Arab Spring’s effects and consequences for Russia.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10514_a8d01d70cb570b3daa7f574d49404002.pdf
بهار عربی
سیاست خارجی روسیه و خاورمیانه
Arab Spring
Russian Foreign Policy and Middle East
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
55
78
10515
Research Paper
پوتین؛ تغییر یا تداوم سیاست خارجی روسیه در دوره جدید
Putin; A Change or the Continuity in Russian
Foreign Policy in the New Era
پوتین و تفکرات وی در دوران بعد از جنگ سرد، تاثیرات بسیاری بر سیاست خارجی روسیه داشته است. هر چند پوتین به دنبال افزایش قدرت روسیه به مانند دوران جنگ سرد بوده، اما دریافته است که فضای جنگ سرد و ماهیت نظام بینالملل تغییر کرده است. از این رو، مولفههای گسترش نفوذ در زیر سیستمهای مختلف، ارتباط و همکاری با آمریکا، سیاست خارجی «انرژی محور» و واقعگرایی در سیاست خارجی روسیه، مورد توجه قرار گرفت.
پس از روی کار آمدن پوتین و اتخاذ سیاستهای واقعگرایانه در اداره کشور و به خصوص ایدئولوژیزدایی از سیاست خارجی و تعریف جدید از منافع ملی و تصویب آیینهای جدید در ابعاد اقتصادی، سیاسی، امنیتی و نظامی، روسیه جایگاه جدید خود را در نظام بینالملل تعریف کرد. بر این اساس، بهترین گزینه برای روسها پرهیز از رقابت و تخصیص منابع و امکانات کشور در امر توسعه و بازسازی اقتصاد و گرفتن سهم مطلوب (و نه ایدهآل) در ساخت اقتصاد بینالملل از جمله اقتصاد انرژی، تجارت جهانی و کسب فناوری نوین بوده است.
اوج سیاست واقعگرایانه پوتین در سیاست خارجی روسیه، بعد از حوادث 11 سپتامبر 2001 و به ویژه در مناسبات با آمریکا رخ داد. بازگشت دوباره پوتین به قدرت در سال 2012 میتواند روند جدیدی را در سیاست خارجی روسیه موجب گردد. این مقاله پس از مروری کوتاه بر سیاست خارجی روسیه در دوره نخست ریاست جمهوری پوتین به دنبال بررسی چشم انداز سیاست خارجی روسیه در دوره جدید است. از این رو، تغییر یا تداوم سیاست خارجی روسیه در دوره جدید ریاست جمهوری پوتین مورد توجه قرار خواهد گرفت.
Putin’s policies have had significant impact on Russian foreign policy after the Cold War. Despite the fact that Putin sought for increasing Russia’s power to the same level as the Cold War, however; he was aware that the nature of the international system has undergone serious changes. Therefore, some specific factors including close collaboration with the United States, an energy-oriented foreign policy and a realistic approach were taken in to consideration in Russia’s foreign policy.
After taking power and by giving a new definition on Russian national interests and adopting new policies in different poliotico-econimic, military and security areas, Putin tried to redefine Russia’s stance in the international system. Therefore, the best option for Russia was avoiding any competition and trying to allocate national sources and facilities for developments and economic reconstruction and taking an optimum not ideal share in international economy in various areas including energy, world trade and modern technologies.
Close collaboration with the United States after 11 September 2001 could be regarded as the most realistic approach taken by Putin in Russian foreign policy. Putin’s return to power in 2012 could create a new trend in Russia’s foreign policy. In this article, after taking a brief review on Putin’s first presidential term, we will try to examine the prospects of Russia’s foreign policy in Putin’s new era to see whether or not there will be a change or continuity in the upcoming years.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10515_254c9bacc36423d3a631cf18cbdf8a4a.pdf
Putin
Russia
Russia’s Foreign Policy
the United States and Caucasus
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
79
111
10516
Research Paper
دور سوم ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین و چالشهای روسیه در قفقاز شمالی
Russia's Position in the International System in
21st Century: Prospective Scenarios
نام قفقاز شمالی در طول 13 سال اخیر با نام ولادیمیر پوتین گره خورده است به گونهای که در ایام منتهی به انتخابات ریاست جمهوری روسیه بخشی از گزارههای حامیان و منتقدان پوتین معطوف به کارنامه وی در قفقاز شمالی بود.به عبارتی، عملکرد پوتین در قفقاز شمالی هم مورد توجه کسانی بوده است که اعاده کننده تمامیت ارضی روسیه و بازگرداننده امنیت و ثبات نسبی به قفقاز شمالی میدانند و هم افرادی که وی را مسئول کشانیده شدن حملات شورشیان به مسکو و از سوی دیگر حیف و میل بودجههای روسیه در منطقهای میدانند که واگرایی با تار و پود آن گره خورده است. به هر صورت، بیشک قفقاز شمالی 2012 با قفقاز شمالی 1999 تفاوتهای چشمگیری دارد، اما این بدان معنا نیست که اکنون نظم و امنیت در این منطقه حکمفرما باشد. قفقاز شمالی همچنان در کنترل نیروهای امنیتی روسیه است که از جنس مردم منطقه نیستند و همچنین فساد مالی در حاکمیتهای دستنشانده مسکو در این منطقه موج میزند. هرچند مسکو در پی انجام طرحهای زیرساختی و برنامههای بلندپروازانهای برای بهبود اوضاع منطقه است و چچن به منزله کانون بحران منطقه، ثبات و آبادانی نسبی را تجربه کرده است، اما حاکمیتهای منطقه و به ویژه چچن با مشت آهنین با منتقدان برخورد کردهاند.
از سوی دیگر در طول دو دهه اخیر همواره شواهد و قراینی دال بر دخالت برخی بازیگران و قدرتهای منطقهای و فرامنطقهای در روندها و جریآنهای منطقه مشاهده شده است که متاثر از شرایط و جناحبندیهای بینالمللی به ویژه در برابر روسیه، این نقشآفرینیها با تفاوتهایی تداوم یافته است. شرایط پس از رویداد 11 سپتامبر و یا شرایط پس از جنگ آگوست 2008 از این موارد هستند. اما مساله قفقاز شمالی برای مسکو تنها امنیتی، نظامی و سیاسی نیست و وجوه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جدی را نیز دربرمیگیرد. در واقع، چالشهای پوتین در قفقاز شمالی در دور سوم ریاست جمهوری وی بازهای به گستردگی وجوه متنوع فوقالذکر را در بر خواهد گرفت.
After the collapse of the Soviet Union, though the power and position of the Russian Federation in the international system has diminished, all international observers have been waiting since the birth of this new actor to find out how the main heir to the great superpower of the Orient would regulate its macro orientations and strategies in international relations arena. The importance of the point revealed when the UN Security Council’s permanent membership and the Soviet Union nuclear and space capabilities were given to the Russian Federation and these are still maintaining a determining stance in the world strategic equations. Hence, the know-how of Russia’s regulating international relations strategy is of remarkable importance for its great powers’ neighbors. Reviewing various approaches of Euratlantic, Eurasia and Centralism in Russian foreign policy, the paper is to analyze the macro indicators and the main criteria for each approach and its influence on other actors in the international system and will finally explain the most likely approach to map the stance of the Russian Federation in the international system in the 21st century.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10516_0497a0623b287e2e77cd1bf6f2b1babd.pdf
قفقاز شمالی
ولادیمیر پوتین
جداییطلبی
چچن و المپیک زمستانی سوچی
Russian Federation
International System
Foreign Policy and International Relations Strategies
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
113
132
10517
Research Paper
جایگاه روسیه در نظام بینالملل در قرن بیست و یکم: سناریوهای متصور
Russia's Position in the International System in
21st Century: Prospective Scenarios
اگرچه قدرت و جایگاه فدراسیون روسیه در نظام بینالملل پس از فروپاشی اتحاد شوروی تقلیل یافت، اما از بدو تولد این بازیگر جدید به عنوان وارث اصلی ابرقدرت بزرگ شرق، تمامی ناظران بینالمللی منتظر بودند تا دریابند که چگونه جهتگیریهای کلان و سیاستهای راهبردی این کشور در عرصه روابط بینالملل تنظیم خواهد شد. اهمیت این نکته آنجا روشن میشود که عضویت دائم اتحاد جماهیر شوروی در شورای امنیت سازمان ملل متحد و اغلب توانمندیهای هستهای و فضایی آن کشور در اختیار فدراسیون روسیه قرار گرفته و یا به وسیله آن اداره میشود و مهمتر این که توانمندیهای عظیم نظامی و سلاحهای هسته ای روسیه هنوز دارای موقعیت تعیینکننده در معادلات استراتژیک نظامی جهان است. لذا چگونگی تنظیم راهبردهای روابط بینالملل فدراسیون روسیه دارای اهمیتی چشمگیر برای قدرتهای بزرگ و همسایگان آن است. این مقاله ضمن بررسی رویکردهای اروآتلانتیکگرایانه، اوراسیاگرایانه و مرکزگرایانه در سیاست خارجی روسیه به تجزیه و تحلیل هر کدام از آنها پرداخته است و شاخصهای کلان و معیارهای اصلی انتخاب هر رویکرد و تاثیر آن بر سایر بازیگران نظام بینالملل را به بحث می گذارد. مقاله در نهایت بر اساس ارزیابی شاخصها و برشمردن فرصتها و چالشهای هر کدام به تبیین محتملترین رویکرد که جایگاه فدراسیون روسیه در نظام بینالملل در قرن بیست ویکم را تعیین مینماید، می پردازد.
After the collapse of the Soviet Union, though the power and position of the Russian Federation in the international system has diminished, all international observers have been waiting since the birth of this new actor to find out how the main heir to the great superpower of the Orient would regulate its macro orientations and strategies in international relations arena. The importance of the point revealed when the UN Security Council’s permanent membership and the Soviet Union nuclear and space capabilities were given to the Russian Federation and these are still maintaining a determining stance in the world strategic equations. Hence, the know-how of Russia’s regulating international relations strategy is of remarkable importance for its great powers’ neighbors. Reviewing various approaches of Euratlantic, Eurasia and Centralism in Russian foreign policy, the paper is to analyze the macro indicators and the main criteria for each approach and its influence on other actors in the international system and will finally explain the most likely approach to map the stance of the Russian Federation in the international system in the 21st century.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10517_bfdd4765a87c5cb28409126970afd325.pdf
فدراسیون روسیه
نظام بینالملل
سیاست خارجی و راهبردهای روابط بینالملل
Russian Federation
International System
Foreign Policy and International Relations Strategies
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
132
150
10518
Research Paper
چین و آسیای مرکزی: تغییر در ژئواکونومی
China’s Presence in the Central Asia Region
مقاله حاضر معطوف به واکاوی ابعاد نفوذ چین به عنوان یک قدرت در حال ظهور بر ژئواکونومی آسیای مرکزی است. از منظر نویسنده در پیامد حضور چین در آسیای مرکزی، ژئواکونومی این منطقه تغییر کرده است به گونهای که این کشور به مهمترین بازیگر در حوزههای تجارت، سرمایه گذاری و ترانزیت در این منطقه تبدیل شده است. نفوذ روزافزون چین در آسیای مرکزی، معادلات قدرت و ثروت در منطقه را متحول ساخته و رقابت سنتی قدرت های بزرگ را وارد دوران جدیدی نموده است. متاثر از حضور چین، قدرتهای فرامنطقهای با نوع جدیدی از معادلات در این منطقه مواجه هستند. در وضعیت کنونی نشانههای اولیهای از اراده استراتژیک چین برای گسترش حوزه نفوذ خود در این منطقه از ژئواکونومی به ژئوپلیتیک وجود دارد. در صورت تداوم این امر و توفیق چین در متنوع سازی حوزههای نفوذ خود در آسیای مرکزی، نظم اقتصادی و سیاسی منطقه احتمالا دچار دگرگونی ماهوی خواهد شد.
The article focuses on China’s influence as a rising power in the Central Asia’s geo-economy. As the outcome of this presence, the region’s geo-economy has such changed that China became the most important player in the fields of commerce, investment and transit as well. The increasing influence of China in the Central Asia region, has not only changed the regional wealth and power equations, but transformed the traditional rivalry of the great powers into a new era as well. Influenced by the Chinese presence, the ultra regional powers have also been faced with a new type of regional equation. Early indications on the current status of the region show that China's strategic desire is going to expand the geo-economical sphere of influence into an area of geopolitical. In case of continuity and success in diversifying China’s areas of influence in Central Asia, it seems quite likely that the region’s economic and political order will substantively suffer innate changes
http://ca.ipisjournals.ir/article_10518_aff9e958969016752c49898e39eff372.pdf
ژئواکونومی
امنیت انرژی
چین و آسیای مرکزی
Geo-Economy
energy security
China and Caucasus
per
ناشر: وزارت امور خارجه
فصلنامه علمی مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز
2322-3766
2014-11-01
18
77
151
178
10519
Research Paper
تاملی بر سیاست خارجی دولت باراک اوباما در قفقاز جنوبی
A Glimpse on Obama Administration’s Foreign Policy
towards South Caucasus
به قدرت رسیدن دموکرات ها به رهبری باراک اوباما به منزله طیف گستردهای از تغییرات در حوزه سیاست خارجی آمریکا بود که در بسیاری از ابعاد، آن را از دوران حاکمیت نومحافظهکاران متمایز میسازد. یکی از بارزترین وجوه این تمایز را میتوان در تغییر رویکرد سیاست خارجی آمریکا در قبال منطقه قفقاز جنوبی مشاهده نمود. پرسش مهم این است که سمت و سوی این تغییرات به چه نحوی بوده است؟ و نیز دلایل و پیامدهای این تغییرات در منطقه قفقاز جنوبی به چه ترتیب بوده است؟ نتایج این پژوهش نشان میدهد، منطقه قفقاز جنوبی در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما از اولویت راهبردی واشنگتن خارج شده است. مواردی چون تغییر نگرش در سیاست خارجی آمریکا، بهبود مناسبات کلان روسیه و آمریکا و پرهیز واشنگتن از اقدامات تنشزا در زیرسیستمهای پیرامونی روسیه، تمرکز سیاست خارجی و دفاعی آمریکا بر منطقه خاورمیانه و اتخاذ سیاست ریاضتی و صرفهجویی در هزینهها به دلیل بحران اقتصادی داخلی را میتوان به عنوان مهمترین دلایل رویکرد متفاوت دولت اوباما در قبال منطقه قفقاز جنوبی دانست. همچنین مواردی نظیر کاهش قابل توجه میزان کمکهای مالی دولت آمریکا به سه کشور منطقه، کاهش سطح حمایت آمریکا از دولت گرجستان، سردی نسبی روابط باکو- واشنگتن به دلیل تاکید و فشار شدید دولت آمریکا بر عادیسازی مناسبات ترکیه و ارمنستان و ناخرسندی ارمنستان از دولت آمریکا به ویژه شخص باراک اوباما در عدم پایندی به وعده انتخاباتی مبنی بر شناسایی رسمی قتلعام ارامنه در سال 1915 را باید از مهمترین پیامدهای رویکرد اتخاذ این رویکرد دانست. به نظر میرسد در صورت وقوع تحولات بنیادینی چون تقابل مجدد روسیه و آمریکا در دوره جدید ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین به قدرت رسیدن جمهوریخواهان در انتخابات ریاست جمهوری آتی آمریکا و بهبود شرایط اقتصادی این کشور میتوان شاهد اتخاذ رویکردی متفاوت از سوی واشنگتن و اهمیت یافتن مجدد منطقه قفقاز جنوبی در راهبرد سیاست خارجی آمریکا بود.
Taking power by the Democrats led by Barrack Obama, amounted to a wide range of changes in the field of American foreign policy which in many dimensions varies from the era of the neo-conservatisms. Among the most vivid distinctions could be the change in the approach of the American foreign policy towards the South Caucasus region. The main questions in here would be the direction of these changes and the reasons behind and the consequences of the changes in the South Caucasus region. The outcome of the article indicates that under Obama administration, the region disembarked from Washington's strategic priorities. US foreign policy’s change of attitude, reset of relations with Russia, and the US refrain from creating tensions in the Russian peripheral sub-systems, focus of American defense and foreign policy on the Middle East, and austerity measures due to the domestic financial crisis, could be the most important reasons behind the Obama administration’s approach towards South Caucasus. Besides, some facts like considerable cuts in the financial aids provided by the US government for three countries of the region, reduction of the US support level extended to the Georgian government, relative strain in Baku-Washington relations due to severe pressure by the American side on Turkey-Armenia normalization of ties and Obama’s non compliance with his promises given during his presidential election campaign to the effect that he would recognize genocide of the Armenians in 1915, should be known as the most important consequences of adopting such approach. Seemingly, in the event of fundamental changes like recurring a US-Russian confrontation under Vladimir Putin's new administration, taking power by the Republicans in the upcoming US presidential election, and relative improvement in its economic conditions, one could witness a different approach by Washington toward South Caucasus and its
re-gaining importance in the US foreign policy strategies.
http://ca.ipisjournals.ir/article_10519_04808f742bab66c6e540fb33f5ba918f.pdf
آمریکا
سیاست خارجی
باراک اوباما و قفقاز جنوبی
USA
foreign policy
Barak Obama and South Caucasus