نوع مقاله : مقاله پژوهشی
چکیده
موافقت‌نامه برقراری روابط رسمی دیپلماتیک میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری قرقیزستان به‌عنوان یکی از پنج کشور منطقه آسیای میانه در سال 1371 امضا شد. این در حالی است که سی‌امین سالگرد آغاز روابط جمهوری اسلامی ایران با جمهوری قرقیزستان در سال 1401 با پیچیده و متکثر شدن کنشگران در سطوح مختلف مقارن شده است. ارزیابی از روابط دو کشور ایران و قرقیزستان در طول این سی سال علی‌رغم فرصت تقویت همگرایی در ابعاد مختلف نشان از نوعی ایستایی و پایداری دارد. این پژوهش ضمن بررسی دستاوردها و ناکامی‌ها روابط جمهوری اسلامی ایران در قبال کشور قرقیزستان به این سؤال پاسخ می‌دهد که علل ایستایی و پایداری روابط ایران و قرقیزستان پس از سی سال را چگونه می‌توان ارزیابی نمود. در پاسخ، این فرضیۀ مطرح می‌شود که روابط دو کشور ایران و قرقیزستان علی‌رغم اشتراکات فراوان به‌خصوص در زمینه‌های فرهنگی و سیاسی؛ همواره با نوعی پایداری، ایستایی و عدم پویایی در ابعاد مختلف به دلایلی همچون عدم اولویت و تفاوت انگاره‌ها و فقدان راهبرد منسجم تقویت روابط در سطح دوجانبه، سیاست خارجی محتاطانه قرقیزستان در قبال تعامل با ایران و از سوی دیگر حضور قدرت‌های رقیب منطقه‌ای و بین‌المللی روبرو بوده است. با وجود این، برای نیل به توسعه روابط دو کشور در ابعاد مختلف می‌توان گسترش همکاری‌ها در ابعاد اقتصادی را در کنار اولویت‌های فرهنگی و سیاسی در روابط با قرقیزستان در رقابت با سایر کنشگران در دستور کار جدی قرارداد. مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی است و از روش‌شناسی استنباطی جهت نیل به اهداف تحقیق استفاده شده است.
کلیدواژه‌ها
)